Nisan yaklasirken ilk defa sebze yetistirme heyecani beni sarmadi desem yalan olur. Cicek dikerek, onlara bakarak oyalaniyorum; ama kafamda surekli sebze-meyve konulari donuyor. "Ne diksem, domatesi kac cesit yapsam, dikime ayirdigimiz alan yetecek mi?", surekli tilkiler dolasiyor kafada (dolasan tilkiler, stresler bu olsun, demek istedim bu noktada). Domates biber heyecani bir ayri cunku kendi urettigimizi tuketme amacina giden yolda ilk adim.
Kis boyu ekim dikime hazirlik olsun diye sayisiz kaynak okudum. Kaynaklari entegre ettim, dikim tarihlerini excellere, takvimlere yerlestirdim, bakim notlarini Google Drive'a attim, cevabini bulamadigim sorulari not ettim, yilda bir kez bile olsa tukettigimiz sebzelerin listesini yapip havalarin isinmasini ve fidelerin dikim zamaninin gelmesini bekledim. Her sabah pencereden tarlaya bakip sabirsizlaniyorum, "havalar da bir turlu isinamadi" diye soyleniyorum. Itiraf ediyorum ki, hayalim; sorunsuzca fideleri dikecegim, notlarimda belirtilen zamanlarda capalari yapip sularini verecegim, sorunsuzca buyuyen fideler yine notlarimda belirtilen hasat zamaninda urunleri verecekler, biz de guler yuzlerle o urunleri toplayacagiz. Ee, serde analitiklik var, mukemmeliyetcilik var, bunca yil cevresel faktorleri kontrol etme ustune, hizli ve en iyi sonucu alma ustune kurulu, belirsizlikleri yonetmeyi amac edinmis bir is hayati var. On calismami da yaptim, hazirligim da tamam, baska ne bekleyebilirim ki?
Nihayet havalar isindi, bu hevesle tarlaya indim ve neyse ki hizli bir sekilde gerceklerle yuzyuze geldim. Bende hayaller arboretum, gercekler bozkir oldu 2 gunde...
Disardan bana cok kucuk gorunen, " Ay yetecek mi acaba" diye endiselendigim, yarim saatte capayi yapar dikime geceriz diye planladigim alanin - bu alani bundan sonra bostan olarak adlandiracagim - hic de kucuk olmadigini capayi elime alir almaz farkettim. Topragin ilk capasi dedigin zaten baya efor istiyor, diz boyu olmus butun otlari temizleyecegiz ki dikim yapabilelim. Kondisyon pek iyi degilse, hele bir de benim gibi belin sakatsa 2 dk capala, 5 dk dinlen seklinde ilerliyor is. Iki kisi yarim gunde bostanin 1/3unu capalayamadik, ben konuya bir de " bu is bugune planlandi, bugun bitecek" aliskanligiyla yaklasip belimi iyice zorlayip hafif sakatlaninca, 2-3 gun hic elleyemedik. Bel duzelip tekrar calismaya baslayabilince de fidelerimize yetecek kadar alani temizleyip biraktik (diger yerleri de yeni fideler dikmeye niyetlendikce yapacagiz insallah). Fideleri dikip mutlu mesut eve yollandik. Ikinci saskinligimi da ertesi gun fidelere bakmaya gittigimde yasadim. Viollerde hicbir sey yapmadan sagsalim duran fidelerin bir kismi resmen yere yigilmis, bir kisminin boynu bukulmus, bir kisminin yapraklari buzusmus. Bendeki basarisizlik hissini dusunun... Yani ne yapmis olabilirim ki bit kadar violde kendi kendine gayet iyi duran fideler ben topraga dikince bayiliveriyor? Neyse yol yakinken burnumu bir surtup boyumun olcusunu de almis oldum. Teorik bilgi, belirsizligi yonetme, matematik filan toprakta islemiyormus, onu hizlica gordum. 2-3 fideyi kaybettiysem de sulama yontemini ve sikligini - tamamen gozlemlerime dayanarak ve icgudusel olarak- degistirip fideleri yasatmayi basardim. Gerci patlican ve kabaklarla hala aram tam iyi degil ama olsun, duzelir. Artik sabah erkenden ve aksam gunes batmadan once bostandayim, ikinci postada kuzularla beraber bostandayiz tabii. Okuduklarimi kenara biraktim, bizim topragimiza, havamiza, suyumuza, iklimimize uygun bakim yontemi neyse onu anlamaya, uygulamaya calisiyorum. "Ne var bunda?" diyebilirsiniz ama benim icin cok zor bir ogrenme yontemi ve benim bunu kabullenebilmem bile kendi adima buyuk basari. Basari demisken, bu yildan beklentilerimi ve orjinali icten ice her bir fideden tam zamaninda ve maksimum verim almak olan basari kriterlerimi de revize ettim. Bu yilki revize amacim, oncelikle fideleri yasatabilmek, ters giden bir seyler olursa (hala elim gitmiyor, olursa diyebiliyorum:P) onlarin nedenlerini anlayabilmek, cozum uretebilmek... Kisaca ogrenmek ki gelecek yil bir adim daha ilerleyebileyim. Bir de kendi emegimle yetisen bir domates, bir salatalik kopardim mi, degmeyin keyfime. Insallah bu surecte, her sokakta, her saksida, hatta kahvehane onlerinde gordugum guzelim saglikli fideleri kiskanmamayi da ogrenecegim. Tamam ilk bakista becerememis gibi gorunebilirim ama eninde sonunda becerecegim, sonucta resilyansi ( resilience akademik bir kitapta Turkce'ye resilyans olarak gectigi icin boyle kullandim:)) yuksek bir insanim :)
Tarla islerinin gunluk hayata girmesiyle gunlerimiz de en yogun halini aldi. Capaydi, sulamaydi, fidanlardi - ki her fidanin ayri bir sulama rutini var-, ciceklerdi, cimdi, kedi-kopekti, kisin planlanip bahara birakilan islerdi, yemekti, temizlikti, camasirdi, utuydu, alisveristi, cocuklardi, oyundu, dansti derken o gunun islerini yetistiremedigim, mecbur olmayanlari erteledigim bile oluyor. Oysa ki arboretumlu hayallerimde etrafimizdaki ormanlarda uzuuun yuruyusler de vardi baharda... Neyse, moralimizi bozmayalim, ogrenme egrisinde ilerledikce hizlaniriz, o da olur insallah. O zamana kadar da her animizdan mutlu olmaya, sevdiklerimizle beraber oldugumuz, saglikli oldugumuz ve doganin mucizelerine her an sahit oldugumuz icin sukretmeye devam...
